ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΨΑΡΕΜΑ 9/9/2006
Έκανα το πρώτο (αισίως) φετινό, φθινοπωρινό, νυχτερινό ψάρεμα με τα καλάμια μου από την ακτή, το προηγούμενο Σάββατο. Με δυό λόγια δεν έπιασα τίποτα αξιόλογο, όμως όλη την νύχτα υπήρχαν μικροτσιμπήματα και επομένως αισιοδοξία για κάτι καλό. Ψάρεψα όλη τη νύχτα από τις 10.30 το βράδυ του Σαββάτου, μέχρι τις 8.30 το πρωί της Κυριακής, σε σημείο που έχω ψαρέψει αρκετές φορές παλιότερα, κάποιες φορές μάλιστα με αρκετή επιτυχία.
Ώρα 10 ήμουν στο σημείο. Στις 10.30 ψάρευα με τρία καλάμια, αρματωμένα με μονάγκιστρα και δολωμένα με σκουλήκι. Τα δύο, φτιαγμένα για μακρυνά πετάγματα με τους κατάλληλους μηχανισμούς, τα είχα αρματώσει με διπλά αγκίστρια στα παράμαλα και τα δόλωσα με μεγάλα κομμάτια μάνα και το τρίτο με ένα μονοδόλι περαστό. Το αμερικάνικο σκουλήκι που είχα επίσης, θα το χρησιμοποιούσα όταν μου τελείωναν τα μονοδόλια. Λυτά φρένα, κουδουνάκια, χημικό φως, όλα στη θέση τους, τα δύο καλάμια σε μια βάση με τρείς θήκες, το τρίτο μόνο του, καμιά δεκαριά μέτρα παραπέρα, σε μια βάση καρφωτή στην άμμο.
Δεν μαλάγρωσα, έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν μαλαγρώνω όταν ψαρεύω σε ανοικτό πεδίο. Χάζεψα λίγο το σημείο, μια και ήταν το πρώτο φετινό μου ψάρεμα εδώ. Η κολώνα της ΔΕΗ στη απέναντι πλευρά του δρόμου, η άσφαλτος γύρω στα πέντε μέτρα, οι καλαμιές και μετά η παραλία γύρω στα δέκα μέτρα μέχρι τη θάλασσα. Τα νερά ήταν τραβηγμένα, είχε συννεφιά με φεγγάρι και ένα βοριαδάκι που έβγαζε κύμα στην ακτή. Δεν έκανε κρύο.
Τα κουδουνάκια, ανήσυχα, επιβεβαίωναν πως είχε ξενύχτηδες στο νερό. Έκανα ένα καφεδάκι μια και φαινόταν πως το πράγμα πάει για πρωί... Επιθεώρηση δολωμάτων κάθε τρία τέταρτα πάνω κάτω, κατάσταση δολωμάτων ταλαιπωρημένη στις επιθεωρήσεις, όμως τα δολώματα και τα αγκίστρια μου ήταν ολοφάνερα μεγάλα σε σχέση με το μέγεθος των ψαριών που τσίμπαγαν: μικρόψαρα, σπαράκια κατά πάσα πιθανότητα, ασυνήθιστα βέβαια στο νυχτερινό ψάρεμα όμως αν έχει φεγγάρι, ξεθαρρεύουν και αυτά. Δεν πειράζει, σκέφτηκα, τα μικρά και η κυκλοφορία τους ίσως φέρει και μεγαλύτερα.
Πήρα ένα καλό τσίμπημα, έπιασα το καλάμι στα χέρια, νέο τράβηγμα, κάρφωμα, το ψάρι έρχεται... δεν είναι πολύ μεγάλο, αλλά αντιστέκεται. Μουρμούρα ή τσιπούρα, καλό για αρχή. Γύρω στα δέκα μέτρα από την παραλία σκάλωμα, δοκιμαστικά μαλακά τραβήγματα από δεξιά και αριστερά, το καλάμι ελευθερώνεται, ελαφριά έρχεται η αρματωσιά, κομένο παράμαλο, κάποια τούφα ποσειδωνίας έκανε πιθανότατα τη ζημιά...
Κατά τις 12 έπιασα μια πέρκα. Την έβγαλα από το αγκίστρι και την έριξα πάλι στο νερό τρομαγμένη. Δεν ψαρεύω τη νύχτα για πέρκες ...κανονικά τα μικρόψαρα θα έπρεπε να κοιμούνται τέτοιες ώρες, θα τα ξελόγιασε το φεγγάρι... Νέα μικρότερη πέρκα λίγο αργότερα. Μετά τρεις ώρες ψάρεμα με μικροτσιμπίματα αποφάσισα να αλλάξω σημείο. Στο μάζεμα του τελευταίου καλαμιού ένας μικρός σπάρος πιασμένος από το ...μάγουλο.
Μετακινήθηκα ένα χιλιόμετρο δεξιότερα σε σημείο που ο δρόμος απείχε απο την ακτή γύρω στα πενήντα μέτρα. Χρειάστηκαν δύο διαδρομές στην άμμο για να μεταφέρω τον εξοπλισμό. Η απουσία κολώνας ΔΕΗ και η συννεφιά έκανε αναγκαίο εδώ το φαναράκι. Στις 2.30 τα τρία καλάμια ψάρευαν πάλι με μάνα και μονοδόλι. Το βοριαδάκι είχε δυναμώσει, το σημείο ήταν πιό εκτεθειμένο και το κύμα έβγαινε ζωντανό στην ακτή. Το ψάρεμα ήταν δυσκολότερο και πιό κουραστικό.
Τα βαρίδια μου (60 και 100 gr στα μακρινά καλάμια και 45 στο κοντινό) άντεχαν στο κύμα αλλά η αντίσταση της πετονιάς στο νερό έκανε τις μύτες των δύο μαλακών (παραβολικών) καλαμιών να προσκυνούν την αδιάκοπη διαδοχή των κυμάτων. Μικροτσιμπήματα και εδώ, μόλις που άκουγα τα κουδουνάκια στη μουσική της θάλασσας. Έπιασα ένα σπάρο ακόμα, λίγο μεγαλύτερο από τον προηγούμενο, που κολύμπησε και αυτός τρομαγμένος. Κάποια στιγμή φοβήθηκα πως θα βρέξει μιά και το φεγγάρι χάθηκε πίσω από ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο. Αυτό μου έλειπε τώρα, το διπλό πήγαινε έλα στο αμάξι, το περπάτημα στην άμμο φορτωμένος τον εξοπλισμό ...υπό βροχή. Τελικά ο αέρας διάλυσε το σύννεφο.
Στις 4.00 όλα τα καλάμια ψάρευαν με νέα δολώματα: ξεκίναγε το πρωινό ψάρεμα... Το ένα καλάμι λύγισε αρκετά και επανήλθε. Μετά από λίγο τα ίδια. Τσιπούρα; Πήρα στα χέρια το καλάμι, νέο τράβηγμα, κάρφωμα, μάζεμα της πετονιάς, το ψάρι πάνω, μικρή αντίσταση, μια τσιπουρίτσα (λίγδα) βγαίνει τελικά νικημένη έξω από το νερό. Όταν την έπιασα στα χέρια μου, το ραχιαίο πτερύγιο αναπτύχθηκε σε όλο του το μήκος: θύμωσε... Είναι εντυπωσιακή η δύναμη που έχει αυτό το ψάρι, ακόμα και σε μικρά μεγέθη... χαμογέλασα την ξαγκίστρωσα και την έριξα πάλι στο νερό: δεν άξιζε τον κόπο...
Κατά τις 4.30 με επισκέφτηκε μια ...αλεπού. Νόμιζα στην αρχή ότι ήταν σκύλος και άρχισα να ρίχνω άμμο και βοτσαλάκια με τις χούφτες μου. Έφευγε τρέχοντας μακρυά και επανερχόταν σερνόμενη στην άμμο σαν ...καταδρομέας. Ενδιαφερόταν φαίνεται για κάτι σκουπίδια που υπήρχαν στην παραλία, απομεινάρια ίσως κάποιας παρέας κολυμβητών της ημέρας. Δεν φαινόταν να με φοβάται και αγχωνόμουν όταν με πλησίαζε αρκετά (στα 7-8 μέτρα) μήπως και ορμήξει πάνω μου με ...άλμα. Δεν ξέρω αν επιτίθεται στον άνθρωπο, ούτε αν είναι επικίνδυνη, ξέρω όμως πως έχει κάτι σουβλερά δόντια που σίγουρα δεν θα ήθελα να δοκιμάσω. Δεν ήξερα πως να την αντιμετωπίσω και για αρκετή ώρα ψάρευα με την ...πλάτη στο νερό, προσπαθώντας να διακρίνω τη σιλουέτα της στο σκοτάδι του πρωινού και της συννεφιάς. Την λύση μου έδωσε μια ...ψαροκασέλα από αυτές που χρησιμοποιούν τα ψαροκάικα, που την είχε ξεβράσει η θάλασσα κοντά στο σημείο που ψάρευα: με βοήθησε να κάνω τόσο θόρυβο, που η αλεπού τρόμαξε και έφυγε τελικά μακρυά μου, αν και νομίζω ότι παίζει και το σενάριο να με ...βαρέθηκε, αφού πέρναγε η ώρα και θα έχανε το ...πρωινό της αν δεν έφευγε.
Κατά τις 5.30 έβγαλα όλα τα δολώματα από το νερό και τα αντικατέστησα με φρέσκα. Τα μονοδόλια είχαν τελειώσει και θα συνέχιζα το ψάρεμα στο ένα καλάμι με αμερικάνικο. Αυτό σήμαινε επιθεώρηση δολώματος κάθε είκοσι λεπτά, μια και είναι πιό ευπαθές στα τσιμπήματα των μικρόψαρων τα οποία είχαν πλέον όλα ξυπνήσει. Έκανα το πρωινό καφεδάκι. Η θάλασσα άρχισε σιγά σιγά να ανεβαίνει και οι βάσεις των καλαμιών μου ήταν τώρα κοντύτερα στην ακτογραμμή. Τα μικροτσιμπήματα συνεχίζονταν σε όλα τα καλάμια και η προσδοκία για κάποιο καλύτερο ψάρι παρέμενε ζωντανή. Άρχισε να φέγγει περισσότερο αλλά ο ήλιος δεν φαινόταν γιατί στην ανατολή υπήρχε ένα πυκνό μαύρο σύννεφο.
Με τα πολλά έπιασα μια μικρή μουρμούρα που την κολύμπησα και αυτή. Μια και τέλειωσε και η μάνα συνέχισα το ψάρεμα με αμερικάνικο σε όλα τα καλάμια. Τα μικροτσιμπήματα ήταν συνεχή και άλλαζα το δόλωμα πολύ συχνά περιμένοντας κάποιο καλύτερο ψάρι. Λίγο πριν τις 8.00 ο ήλιος κατάφερε τελικά να ανατείλει πάνω από το σύννεφο. Όταν τέλειωσε και το αμερικάνικο ήταν πιά 8.30 και μάζεψα τον εξοπλισμό για να επιστρέψω: μιά γεμάτη νύχτα ψαρέματος χωρίς ψάρια στο καλάθι, ας είναι...
Ώρα 10 ήμουν στο σημείο. Στις 10.30 ψάρευα με τρία καλάμια, αρματωμένα με μονάγκιστρα και δολωμένα με σκουλήκι. Τα δύο, φτιαγμένα για μακρυνά πετάγματα με τους κατάλληλους μηχανισμούς, τα είχα αρματώσει με διπλά αγκίστρια στα παράμαλα και τα δόλωσα με μεγάλα κομμάτια μάνα και το τρίτο με ένα μονοδόλι περαστό. Το αμερικάνικο σκουλήκι που είχα επίσης, θα το χρησιμοποιούσα όταν μου τελείωναν τα μονοδόλια. Λυτά φρένα, κουδουνάκια, χημικό φως, όλα στη θέση τους, τα δύο καλάμια σε μια βάση με τρείς θήκες, το τρίτο μόνο του, καμιά δεκαριά μέτρα παραπέρα, σε μια βάση καρφωτή στην άμμο.
Δεν μαλάγρωσα, έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν μαλαγρώνω όταν ψαρεύω σε ανοικτό πεδίο. Χάζεψα λίγο το σημείο, μια και ήταν το πρώτο φετινό μου ψάρεμα εδώ. Η κολώνα της ΔΕΗ στη απέναντι πλευρά του δρόμου, η άσφαλτος γύρω στα πέντε μέτρα, οι καλαμιές και μετά η παραλία γύρω στα δέκα μέτρα μέχρι τη θάλασσα. Τα νερά ήταν τραβηγμένα, είχε συννεφιά με φεγγάρι και ένα βοριαδάκι που έβγαζε κύμα στην ακτή. Δεν έκανε κρύο.
Τα κουδουνάκια, ανήσυχα, επιβεβαίωναν πως είχε ξενύχτηδες στο νερό. Έκανα ένα καφεδάκι μια και φαινόταν πως το πράγμα πάει για πρωί... Επιθεώρηση δολωμάτων κάθε τρία τέταρτα πάνω κάτω, κατάσταση δολωμάτων ταλαιπωρημένη στις επιθεωρήσεις, όμως τα δολώματα και τα αγκίστρια μου ήταν ολοφάνερα μεγάλα σε σχέση με το μέγεθος των ψαριών που τσίμπαγαν: μικρόψαρα, σπαράκια κατά πάσα πιθανότητα, ασυνήθιστα βέβαια στο νυχτερινό ψάρεμα όμως αν έχει φεγγάρι, ξεθαρρεύουν και αυτά. Δεν πειράζει, σκέφτηκα, τα μικρά και η κυκλοφορία τους ίσως φέρει και μεγαλύτερα.
Πήρα ένα καλό τσίμπημα, έπιασα το καλάμι στα χέρια, νέο τράβηγμα, κάρφωμα, το ψάρι έρχεται... δεν είναι πολύ μεγάλο, αλλά αντιστέκεται. Μουρμούρα ή τσιπούρα, καλό για αρχή. Γύρω στα δέκα μέτρα από την παραλία σκάλωμα, δοκιμαστικά μαλακά τραβήγματα από δεξιά και αριστερά, το καλάμι ελευθερώνεται, ελαφριά έρχεται η αρματωσιά, κομένο παράμαλο, κάποια τούφα ποσειδωνίας έκανε πιθανότατα τη ζημιά...
Κατά τις 12 έπιασα μια πέρκα. Την έβγαλα από το αγκίστρι και την έριξα πάλι στο νερό τρομαγμένη. Δεν ψαρεύω τη νύχτα για πέρκες ...κανονικά τα μικρόψαρα θα έπρεπε να κοιμούνται τέτοιες ώρες, θα τα ξελόγιασε το φεγγάρι... Νέα μικρότερη πέρκα λίγο αργότερα. Μετά τρεις ώρες ψάρεμα με μικροτσιμπίματα αποφάσισα να αλλάξω σημείο. Στο μάζεμα του τελευταίου καλαμιού ένας μικρός σπάρος πιασμένος από το ...μάγουλο.
Μετακινήθηκα ένα χιλιόμετρο δεξιότερα σε σημείο που ο δρόμος απείχε απο την ακτή γύρω στα πενήντα μέτρα. Χρειάστηκαν δύο διαδρομές στην άμμο για να μεταφέρω τον εξοπλισμό. Η απουσία κολώνας ΔΕΗ και η συννεφιά έκανε αναγκαίο εδώ το φαναράκι. Στις 2.30 τα τρία καλάμια ψάρευαν πάλι με μάνα και μονοδόλι. Το βοριαδάκι είχε δυναμώσει, το σημείο ήταν πιό εκτεθειμένο και το κύμα έβγαινε ζωντανό στην ακτή. Το ψάρεμα ήταν δυσκολότερο και πιό κουραστικό.
Τα βαρίδια μου (60 και 100 gr στα μακρινά καλάμια και 45 στο κοντινό) άντεχαν στο κύμα αλλά η αντίσταση της πετονιάς στο νερό έκανε τις μύτες των δύο μαλακών (παραβολικών) καλαμιών να προσκυνούν την αδιάκοπη διαδοχή των κυμάτων. Μικροτσιμπήματα και εδώ, μόλις που άκουγα τα κουδουνάκια στη μουσική της θάλασσας. Έπιασα ένα σπάρο ακόμα, λίγο μεγαλύτερο από τον προηγούμενο, που κολύμπησε και αυτός τρομαγμένος. Κάποια στιγμή φοβήθηκα πως θα βρέξει μιά και το φεγγάρι χάθηκε πίσω από ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο. Αυτό μου έλειπε τώρα, το διπλό πήγαινε έλα στο αμάξι, το περπάτημα στην άμμο φορτωμένος τον εξοπλισμό ...υπό βροχή. Τελικά ο αέρας διάλυσε το σύννεφο.
Στις 4.00 όλα τα καλάμια ψάρευαν με νέα δολώματα: ξεκίναγε το πρωινό ψάρεμα... Το ένα καλάμι λύγισε αρκετά και επανήλθε. Μετά από λίγο τα ίδια. Τσιπούρα; Πήρα στα χέρια το καλάμι, νέο τράβηγμα, κάρφωμα, μάζεμα της πετονιάς, το ψάρι πάνω, μικρή αντίσταση, μια τσιπουρίτσα (λίγδα) βγαίνει τελικά νικημένη έξω από το νερό. Όταν την έπιασα στα χέρια μου, το ραχιαίο πτερύγιο αναπτύχθηκε σε όλο του το μήκος: θύμωσε... Είναι εντυπωσιακή η δύναμη που έχει αυτό το ψάρι, ακόμα και σε μικρά μεγέθη... χαμογέλασα την ξαγκίστρωσα και την έριξα πάλι στο νερό: δεν άξιζε τον κόπο...
Κατά τις 4.30 με επισκέφτηκε μια ...αλεπού. Νόμιζα στην αρχή ότι ήταν σκύλος και άρχισα να ρίχνω άμμο και βοτσαλάκια με τις χούφτες μου. Έφευγε τρέχοντας μακρυά και επανερχόταν σερνόμενη στην άμμο σαν ...καταδρομέας. Ενδιαφερόταν φαίνεται για κάτι σκουπίδια που υπήρχαν στην παραλία, απομεινάρια ίσως κάποιας παρέας κολυμβητών της ημέρας. Δεν φαινόταν να με φοβάται και αγχωνόμουν όταν με πλησίαζε αρκετά (στα 7-8 μέτρα) μήπως και ορμήξει πάνω μου με ...άλμα. Δεν ξέρω αν επιτίθεται στον άνθρωπο, ούτε αν είναι επικίνδυνη, ξέρω όμως πως έχει κάτι σουβλερά δόντια που σίγουρα δεν θα ήθελα να δοκιμάσω. Δεν ήξερα πως να την αντιμετωπίσω και για αρκετή ώρα ψάρευα με την ...πλάτη στο νερό, προσπαθώντας να διακρίνω τη σιλουέτα της στο σκοτάδι του πρωινού και της συννεφιάς. Την λύση μου έδωσε μια ...ψαροκασέλα από αυτές που χρησιμοποιούν τα ψαροκάικα, που την είχε ξεβράσει η θάλασσα κοντά στο σημείο που ψάρευα: με βοήθησε να κάνω τόσο θόρυβο, που η αλεπού τρόμαξε και έφυγε τελικά μακρυά μου, αν και νομίζω ότι παίζει και το σενάριο να με ...βαρέθηκε, αφού πέρναγε η ώρα και θα έχανε το ...πρωινό της αν δεν έφευγε.
Κατά τις 5.30 έβγαλα όλα τα δολώματα από το νερό και τα αντικατέστησα με φρέσκα. Τα μονοδόλια είχαν τελειώσει και θα συνέχιζα το ψάρεμα στο ένα καλάμι με αμερικάνικο. Αυτό σήμαινε επιθεώρηση δολώματος κάθε είκοσι λεπτά, μια και είναι πιό ευπαθές στα τσιμπήματα των μικρόψαρων τα οποία είχαν πλέον όλα ξυπνήσει. Έκανα το πρωινό καφεδάκι. Η θάλασσα άρχισε σιγά σιγά να ανεβαίνει και οι βάσεις των καλαμιών μου ήταν τώρα κοντύτερα στην ακτογραμμή. Τα μικροτσιμπήματα συνεχίζονταν σε όλα τα καλάμια και η προσδοκία για κάποιο καλύτερο ψάρι παρέμενε ζωντανή. Άρχισε να φέγγει περισσότερο αλλά ο ήλιος δεν φαινόταν γιατί στην ανατολή υπήρχε ένα πυκνό μαύρο σύννεφο.
Με τα πολλά έπιασα μια μικρή μουρμούρα που την κολύμπησα και αυτή. Μια και τέλειωσε και η μάνα συνέχισα το ψάρεμα με αμερικάνικο σε όλα τα καλάμια. Τα μικροτσιμπήματα ήταν συνεχή και άλλαζα το δόλωμα πολύ συχνά περιμένοντας κάποιο καλύτερο ψάρι. Λίγο πριν τις 8.00 ο ήλιος κατάφερε τελικά να ανατείλει πάνω από το σύννεφο. Όταν τέλειωσε και το αμερικάνικο ήταν πιά 8.30 και μάζεψα τον εξοπλισμό για να επιστρέψω: μιά γεμάτη νύχτα ψαρέματος χωρίς ψάρια στο καλάθι, ας είναι...